Ημίφως

Μέσα στην έρημο του χρόνου,

αντικατοπτρισμός στα μάτια σου μια όαση αθανασίας.

Διψάς δε πίνεις;

Για εκείνους που παλεύουν δίχως όραμα μιλάω.

 

Μέσα στο λιμάνι του ορθολογισμού,

επιβάτες στο πλοίο της μυσταγωγίας,

λίγες λέξεις μισές και μερικά σκόρπια οράματα.

Βυθίζονται δε βλέπεις;

Για εκείνους που κοιτάν χωρίς να βλέπουν μιλάω.

 

Χάθηκες άνθρωπε;

Μια άδεια καρέκλα περιμένει.

Δεν ήρθες στο ραντεβού σου.

Πώς θα πράξεις δίχως να συμβουλευτείς τα όνειρα;

Για εκείνους που γνωρίζουν χωρίς να μαθαίνουν μιλάω.

 

Στο κολλητό της τζιν & στα μάτια της που καίνε.

Στο χαμόγελο της που σε σκεπάζει ολόκληρο,

όταν γυμνός τα βάζεις με τον κόσμο.

Στα κατάξανθα μαλλιά,

& σ’ αυτά που είναι & που δε θέλεις τίποτ’ άλλο.

Σ’ αυτά δε προσεύχεσαι;

Αν όχι, δεν έχεις μάθει να πιστεύεις.

Για εκείνους που αγάπησαν δίχως να ερωτευτούν μιλάω.

 

Κρυμμένη μέσα στο ημίφως η σκοτεινή στιγμή.

Πρόσεξε θα σε τυλίξει.

Ανάβεις φως, γελάς.

Τι θα γίνει- αναρωτήθηκες- όταν το σβήσεις;

Για εκείνους που κρύβονται χωρίς να θέλουν μιλάω.

 

Δάσκαλε, άκου.

Είμαι ο μαθητής σου.

Ο παθών, εγώ.

Που παλεύω χωρίς να πιστεύω.

Που κοιτάω χωρίς να βλέπω.

Που γνωρίζω χωρίς να μαθαίνω.

Που αγάπησα χωρίς να ερωτευτώ.

Που κρύβομαι κι ας μη το θέλω.

Τι να κάνω;

 

Μέσα στο ημίφως μιλάει ακόμη & η σιωπή.

Συμβουλεύει πώς να απολαύσεις αυτήν την πέρα όχθη.

 

Κοίτα να δεις.

Κι εγώ που νόμιζα πώς χάθηκα.