Από πολίτης, ψηφοφόρος.

Από μικρό παιδί θυμάσαι τους πολιτικούς με τις πύρινες ομιλίες στις πλατείες, τις κούφιες υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια – τα ίδια κάθε φορά που ο κόσμος προσέτρεχε στην κάλπη. Λόγια, λόγια ηχηρά, κουβέντες τρομερές για Μεγάλες Πατρίδες, για πλούτο, για ευκαιρίες, για έναν κόσμο ιδεατό έτοιμος να γίνει πραγματικότητα- αρκεί να ρίξεις τη σωστή πάντα ψήφο.

Ύστερα, σιωπή. Παρακολουθείς τη ζωή από τα κανάλια. Και περιμένεις. Σκάνδαλα παρελαύνουν στις ειδήσεις των οχτώ που αφορούν τους εκάστοτε «άλλους», τους μοχθηρούς και πονηρούς «εκείνους» που σ’ αντίθεση με «εμάς» δε θέλουν το καλό της χώρας. Ειδήσεις φοβερές, άλλοτε για ανεργία, φτώχεια και απειλές πολέμου και άλλοτε για την οικονομική ευμάρεια που θα φέρει εκείνο ή το δείνα δημόσιο έργο που έδωσε δουλειά στην κατασκευαστική του κουμπάρου και μοίρασε χρήματα στα σόγια της βολεμένης πλην ανίκανης πολιτικής ελίτ της Αθήνας.

Στο μεταξύ η ζωή κυλά και αναρωτιέσαι τι περισσότερο θα μπορούσες να κάνεις για τη χώρα σου. Τι περισσότερο να πεις, τι περισσότερο να προσφέρεις. Όσο πρόθυμος και αν είσαι, όσες ικανότητες κι αν έχεις, κανείς δε ζητάει τη βοήθεια σου. Κανένας δε σε χρειάζεται, η χώρα – μας λένε- είναι σε άξια χέρια και πάντως όχι στα δικά σου. Γι’ αυτό και περιμένεις. Περιμένεις να δεις τις ευκαιρίες που σου υποσχέθηκαν, να βιώσεις ξανά το μεγαλείο της συμμετοχής σε μια μεγάλη Ιδέα, την ιδέα μιας ελεύθερης και ισχυρής ευημερούσας χώρας.

Τίποτα δε γίνεται, όσο κι αν περιμένεις, όσο και αν το θέλεις. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ειδήσεις των οκτώ και νιώθεις να συμμετέχεις κάπως σ΄ αυτόν τον ευγενή αγώνα, έστω και μουρμουρίζοντας μονάχος, βουτηγμένος στον βολικό καναπέ του σαλονιού σου.

Η κυβέρνηση σου ενσαρκώνει την εκτελεστική εξουσία, ελέγχει την πλειοψηφία της Βουλής, διορίζει τους ανώτατους δικαστές, τακτοποιεί τους φίλους της στις ανεξάρτητες αρχές και στρατολογεί τα μισθοφορικά κανάλια.

Εσύ κάθεσαι και περιμένεις. Περιμένεις αυτά που σου υποσχέθηκαν. Ελευθερία, συμμετοχή, ευκαιρίες, αξιοκρατία, ισότητα. Νιώθεις τυχερός για τη Δημοκρατία Μας. Τυχερός που έχεις την ευκαιρία να συμμετάσχεις και εσύ στη λήψη των αποφάσεων. Για το καλό της χώρας σου. Αυτό σου υποσχέθηκαν. Αυτό περιμένεις.

Ώσπου, έρχονται πάλι οι εκλογές. Πύρινοι λόγοι, μεγάλα λόγια, ιδανικά και οράματα, όλα πάλι από την αρχή. Επιτέλους. Νιώθεις δυνατός. Ψηφίζεις. Όμως δε κάνεις μόνο αυτό. Ελπίζεις. Τώρα θα αλλάξουν όλα, τα ακούς συνέχεια από τα στόματα όλων των υποψηφίων. Τώρα θα έρθουν οι ευκαιρίες. Τώρα θα σου δοθεί η ευκαιρία να προσφέρεις. Ο ιδεατός κόσμος είναι προ των πυλών.

Ύστερα, σιωπή. Παρακολουθείς και πάλι τη ζωή από τα κανάλια.

Καμία ευκαιρία δε σου δίνεται ποτέ για να προσφέρεις, κανένας δε ρωτάει καν την άποψη σου. Δεν επιλέγεις όσα συμβαίνουν. Ούτε καν ψηφίζεις γι’ αυτά. Κανείς δε χρειάζεται τη βοήθεια και τις ικανότητες σου. Το πολύ πολύ να κληρωθείς ένορκος ή μέλος σε καμία εφορευτική επιτροπή. Απαγορεύονται – το ξέρεις- οι κληρωτοί στην εξουσία. Οι αρχαίες δημοκρατίες μάλλον δεν ήξεραν τι τους γινόταν για να αφήνουν τους απλούς πολίτες να λαμβάνουν μέρος στη διακυβέρνηση του τόπου. Εμείς ανακαλύψαμε την πραγματική Δημοκρατία. Όχι των πολιτών, αλλά των ψηφοφόρων. Τι, όχι;

Πότε θα σπάσει ο κύκλος, αναρωτιέσαι κάποτε μα είναι αργά. Η Δημοκρατία που ποθούσες δεν έρχεται ποτέ. Δεν είσαι πολίτης, ούτε έγινες ποτέ σου. Είσαι μονάχα ένας ψηφοφόρος που για τέσσερα χρόνια είσαι καταδικασμένος στη σιωπή και την απομόνωση.

Η Δημοκρατία Μας έγινε Δημοκρατία τους. Όχι με τα όπλα, ούτε με επανάσταση, ούτε καν με κάποια συμφωνία. Με τις ευλογίες τις δικές σου, με τις δικές σου δοξασίες και ευχές.

Ίσως, δεν είναι αργά, σκέφτεσαι. Ίσως, κάτι μπορώ να κάνω τελικά για τη χώρα μου, ελπίζεις. Ένας αγώνας για ένα πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα, να ένας σκοπός που επιτέλους σε γεμίζει!

Από μικρό παιδί μαθαίνεις ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία. Τώρα που ξέρεις την αλήθεια, ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς. 

Τι κάνω εγώ για τη χώρα μου και τι θα μπορούσα να είχα κάνει;